σπιτικό salon de thé

η συμμορία των salon de thé επανήλθε μετά από καιρό, κι αυτή τη φορά σε home edition!

είναι αλήθεια ότι εδώ κι ένα χρόνο, η αγαπημένη δραστηριότητα φιλοξενείται σε περιβάλλοντα που έχουν δημιουργήσει άλλοι. άλλοι φροντίζουν για τα πάντα κι εμείς απλά απολαμβάνουμε.

για μένα όμως το στάδιο της προετοιμασίας του καφέ, των γλυκών κερασμάτων, αλλά και της γενικότερης ατμόσφαιρας είναι εξίσου διασκεδαστικό. γι’ αυτό και με την ολοκλήρωση της εγκατάστασης μου στο καινούριο σπίτι, ανυπομονούσα να υποδεχτώ τους πρώτους καλεσμένους μου. έτοιμη λοιπόν να ανταγωνιστώ τους επαγγελματίες του είδους, άφησα τη διάθεση μου να δημιουργήσει!

ο φούρνος από την προηγούμενη έκανε το καθήκον του

και τα banana cupcakes με maple cream frosting πήραν θέση από νωρίς.

τα λιγοστά σερβίτσια και τα λοιπά εδέσματα τέθηκαν κι αυτά σε ετοιμότητα, ακολουθώντας όλο το πρωτόκολλο της σωστής περιποίησης!

όσο για το περίφημο ρόφημα… οι ιδιαίτεροι καφέδες, αγγλικής προέλευσης, για τους οποίους μερίμνησε η Ο, περίμεναν την άφιξη των φίλων για να πλημμυρίσουν το δωμάτιο με αρώματα amaretto και φουντούκι.

ωστόσο, υπήρχε μια βασική έλλειψη… η καφετιέρα! ευτυχώς σύσσωμη η παρέα έκανε το πιο εύστοχο δώρο κι έτσι το πρώτο café party ήταν γεγονός!

σας περιμένω όλους στα επόμενα!!!

νέα αρχή

λίγο πριν κλείσει ο τέταρτος χρόνος μου στα εξωτερικά, βρίσκομαι στο τέταρτο σπιτικό μου.

ποιος θα το έλεγε ότι σχεδόν κάθε χρόνο θα άλλαζα διεύθυνση κατοικίας… και δεν είναι μόνο το γραφειοκρατικό του πράγματος, που όσο να πεις είναι χρονοβόρο, είναι και το πρακτικό κομμάτι. μέρες και νύχτες ολόκληρες το μυαλό γυρνάει ασταμάτητα για την οργάνωση των διαδικασιών και το σώμα καταντάει κουρέλι, μετά το πέρας των εργασιών.

την πρώτη μετακόμιση από τη rouen στο châtenay-malabry την κατάφερα μόνη. τα υπάρχοντα μου ταξίδευαν με το τρένο, σε διαδοχικά ταξίδια αστραπή. οι βαλίτσες γέμιζαν και άδειαζαν και ξανά πάλι. έπειτα από εκείνη την εμπειρία, μια μετακόμιση μέσα στην ίδια πόλη δεν με φόβιζε καθόλου. για καλή μου τύχη όμως, εκτός από την μικρή απόσταση, καθοριστικό ρόλο για την ελαχιστοποίηση της ταλαιπωρίας έπαιξε και ο παράγοντας «φίλοι», που πρόσφεραν τη βοήθεια τους ήδη από την ανακοίνωση του μεγάλου νέου, εδώ και αρκετό καιρό. πριν μια βδομάδα οδήγησαν, κουβάλησαν, φόρτωσαν – ξεφόρτωσαν κι όσοι κουράστηκαν και ίδρωσαν λιγότερο, το σημαντικό είναι ότι βρισκόταν εκεί κι έκαναν ποδαρικό στην καινούρια μου φωλιά. στο τέλος της ίδιας μέρα το γιορτάσαμε κιόλας!

και ναι, αυτή τη φορά το μικρό μου διαμέρισμα στο παρίσι θα είναι το καταφύγιο μου! δεν πρόκειται πια για το δωμάτιο μιας φοιτητικής εστίας, ούτε για τη γωνιά που μου αντιστοιχεί μέσα σε ένα «μοιρασμένο» σπίτι. αυτή τη φορά πρόκειται για σπίτι κανονικό, λίγων τετραγωνικών βέβαια αλλά πλήρες. και δικό μου, που θα γίνει κομμάτι της ζωής μου κι εγώ θα γίνω η ψυχή του. θα του δώσω από το χαρακτήρα μου, για να πάρει μορφή κι εμένα θα μου δώσει την ευκαιρία να ξαναβρώ την ταυτότητα μου.

άλλο ένα όνειρο είναι γεγονός, λες και κάποια ανώτερη δύναμη προωθεί την υλοποίηση των επιθυμιών μου! το αναγνωρίζω και ευχαριστώ!

νέα μέρα λοιπόν, νέος μήνας και νέα ζωή. δεν θα μπορούσε να κολλήσει καλύτερα το τραγούδι των αγαπημένων μου γάλλων!